ماتم بگیر به وسعت مرگِ همین خیال!

به دل هم که نگیرم،

سنگینی گفته هایت راه گلو می بندد

و تلخی واژه هایت حریری نازک می کشد،خیس، بر شیرینی خیالم!

چرکینی افکارت احساسم را زمخت می کند و

تار کینه می تند بر دلی که تا به امروز قرارش بر خوش دیدن بود و پیشه اش بر صبوری!

از شگفتی این همه رنگ و نیرنگ است که

گریه

در چشمانم خشک می شود و

خنده

بر لبانم یخ می بندد.

پوچی همان وعده ها(دروغ ها) ست که

درد بر درد می نشاند

و

داغ بر داغ می افزاید، تا آن جا که در دستان خام تدبیرت، برگ امیدهامان مچاله می شود!

در گیرواگیر ِ این بدبیاری ها که هر پیشامدی ناممکن، ممکن می شود؛

در این فضای فریبآلوده ، که "جز سموم ستم آورده هوایی نیست"، اعتراف آن که

- نفس کم آورده ام-

ساده است!

که مدت هاست به دام افتاده ایم در چرخه ی شوم تکرار این روزگار نادلخواه!!!

***

لُب مطلب: ای جنگل! ای داد! ...