بیا و عبور کن از این پل تماشایی!

بیا

و

ساده عبور کن

از سرزمین سرد لحظه های رخوت و سستی؛

بیا

و

پا بگذار به

دشت گرم اندیشه ها، یادها و خاطره ها؛

همین که می خندی،

همین که

از های و هوی همهمه ی کین ها و بغض ها به دوری،

همین که

وحشت و سیاهی تنگنای زمانه را به دل نمیگیری(!)،

همین که

وصله ی ناهمرنگی در این یکرنگی و همگونی!،

همین که

بیخودانه(!) با دیوانگی ها خوشی!

دلم قرص می ماند که هنوز هم مرد راهیّ

و

هم آواز نیستی با نغمه ی ناخوش آهنگ این روزگار!

" بیا با هم، هم مسیر با باد،

قدم بگذاریم

به کوچه باغ های خلوت ابعاد زندگی"*،

سری زنیم به آشیانه ی سکوت،

بی پروا،

سراغی بگیریم از شبنم نوازش در میان خوشه و خورشید آشنایی،

بیا پیوند دهیم خیالمان را با بوی خوش گیاه خوش باوری!

بنشینیم بر گلیم ساده ی رفاقت،

نفسی کشیم از هوای پاک و لطیف ِ ذوق و احساس!

و جانی تازه کنیم دوباره، به دور از غبار تردید و خمودگی ها!

بیا عبور کنیم از این پل تماشایی!

...

پ.ن:

:: ببین چگونه گذر کرده ام ز هر چه محال!!!

:: گمانم این روزها روحم سرماخورده و به رویازدگی مزمن دچار شده است!!!! " اصلانشم"

* عنوان: قسمتی از زیبا سروده ی استاد بهمنی.

* سهراب:

صدای باد می آید، عبور باید کرد... دریچه های شعور مرا بهم بزنید!

روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز، مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید!!!